Hoe lang laten we Rutte hiermee wegkomen?

De politiek heeft gefaald. Het heeft de Groningers laten zitten met de scheuren en de pijn, terwijl de grond werd leeggezogen voor het grote geld. Er wordt veel gesproken over de ‘Atlas van afgehaakt Nederland’. Maar die titel is eigenlijk verkeerd, want afhaken is immers een gevolg. ‘Atlas van afgedankt Nederland’ zou een betere titel zijn. Want de Groningers zijn afgedankt door de politiek.

Ondertussen zijn we alweer weken verder na de presentatie van het rapport van de parlementaire enquêtecommissie Groningen. We hebben er deze week wél een debat over gehad, maar we hebben nog geen reactie van Rutte gekregen.

In Den Haag lijkt dat allemaal een logische gang van zaken. Maar als je als Groninger te maken hebt met de bevingsramp, dan is dit niet normaal. Dan word je eigenlijk weer afgedankt, mag je weer wachten en moet je weer maar even je plek maar kennen.

Terwijl er geen tijd meer is om te wachten. De tijd van geduld hebben en hopen op beter is allang voorbij. Daarom was het helemaal niet gek dat de afgelopen dagen de publieke tribune niet vol zat met Groningers.

Alsof het zo moest zijn was er woensdagavond een beving bij Zijldijk. Om met een grote dreun nog maar eens de kloof tussen de Haagse realiteit en de Groninger realiteit duidelijk te maken. Terwijl de Tweede Kamer netjes de procedures afvinkt, lopen er in Groningen weer mensen om hun huizen heen om te kijken of er nieuwe scheuren bij zijn gekomen.

In mijn verhaal heb ik aan de Tweede Kamer gevraagd: ‘Hoe lang laten we Rutte hier nog mee wegkomen?’ Want dat is het probleem, ze kwamen en komen er steeds maar mee weg. Ik durf niet meer te vragen om maar hoop te houden op een betere toekomst. Ik wil de Groningers vragen om ervoor te strijden. Om op te staan als we straks wél een reactie hebben van Rutte en we wél met Rutte in debat gaan. Het volgende debat moet die tribune vol mensen zitten en moeten we van ons laten horen. Ze mogen er niet meer mee wegkomen.