Verordening 2005/1290 - Financiering van het gemeenschappelijk landbouwbeleid

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 209/1

Het gemeenschappelijk landbouwbeleid omvat een reeks maatregelen, onder meer voor plattelandsontwikkeling. De financiering van die maatregelen dient te worden gewaarborgd om bij te dragen tot de verwezenlijking van de doelstellingen van het gemeenschappelijk landbouwbeleid. Aangezien die maatregelen bepaalde elementen gemeen hebben, maar toch in verscheidene opzichten van elkaar verschillen, is het dienstig voor de financiering ervan te werken met een regelgevend kader dat in voorkomend geval een verschillende behandeling mogelijk maakt. Om met die verschillen rekening te kunnen houden dienen twee Europese landbouwfondsen te worden opgericht, en wel in de eerste plaats het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) om de marktmaatregelen en andere maatregelen te financieren, en in de tweede plaats het Europees Landbouwfonds voor Plattelandsontwikkeling (ELFPO) om de programma's voor plattelandsontwikkeling te financieren.

Overeenkomstig artikel 53 van Verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen (2) worden de uitgaven voor het gemeenschappelijk landbouwbeleid, met inbegrip van de uitgaven voor plattelandsontwikkeling, via de genoemde twee Fondsen uit de Gemeenschapsbegroting gefinancierd, hetzij op gecentraliseerde wijze, hetzij in het kader van het tussen de lidstaten en de Gemeenschap gedeelde beheer. Een volledige lijst dient te worden vastgesteld van de maatregelen die uit de twee Fondsen kunnen worden gefinancierd.

Indien de Commissie bij de goedkeuring van de rekeningen onvoldoende zekerheid heeft dat de nationale controles adequaat en doorzichtig zijn en dat de betaalorganen de wettigheid en ontvankelijkheid nagaan van de uitgavendeclaraties die zij inwilligen, kan de Commissie het totaalbedrag van de ten laste van de Europese Landbouwfondsen te boeken uitgaven niet binnen een redelijke termijn bepalen. Daarom dienen voorschriften te worden vastgesteld met betrekking tot de erkenning van de betaalorganen door de lidstaten, het instellen door de betaalorganen van procedures die het mogelijk maken de nodige borgingsverklaringen af te geven, en de certificering van de beheers- en controlesystemen en de jaarrekeningen door onafhankelijke instanties.

Met het oog op samenhang tussen de erkenningsnormen in de lidstaten dient de Commissie aanwijzingen te geven met betrekking tot de toe te passen criteria. Voor de doorzichtigheid van de nationale controles, vooral wat de procedures voor de betaalbaarstelling, het geven van de betalingsopdracht en de betaling betreft, is het voorts dienstig om in voorkomend geval het aantal diensten of instanties waaraan die taken worden gedelegeerd, met inachtneming van de grondwettelijke bepalingen van elke lidstaat te beperken.

Een lidstaat die meer dan één betaalorgaan erkent, moet een enkele coördinerende instantie aanwijzen die ermee wordt belast de samenhang in het beheer van de geldmiddelen te waarborgen, als schakel tussen de Commissie en de verschillende erkende betaalorganen te fungeren en ervoor te zorgen dat de door de Commissie gevraagde gegevens over de activiteiten van de verschillende betaalorganen haar snel worden verstrekt.

Om voor een harmonische samenwerking tussen de Commissie en de lidstaten op het gebied...