De schande van deze tijd

Zoals zoveel ouders is ook mijn moeder overleden in het verpleeghuis. Ruim tien jaar geleden. Het heette destijds nog Vita Nova, een rare naam natuurlijk wanneer je weet dat de meeste bewoners de laatste fase van hun leven in dat huis doorbrengen.

Veertig jaar geleden werd er breed onder de bevolking schande gesproken van de wijze waarop onze ouderen bij Vita Nova werden ondergebracht en behandeld. Onze opa’s en oma’s sliepen allemaal op zaal. De ramen van dit oude ziekenhuis waren zo hoog dat men alleen de kruinen van de bomen en de luchten kon zien. De stank was ondraaglijk, en het eten slecht. We besloten als SP-afdeling om samen met de verpleegkundigen, de verzorgenden en betrokken familieleden het comité Van Mens Tot Mens op te richten. We haalden meer dan 5.000 handtekeningen op onder de bevolking om zo aandacht te vragen voor de wantoestanden. We eisten verbetering. En die kwam er. Er werd besloten tot sloop en nieuwbouw.

Daarmee waren zeker niet alle problemen opgelost. Het was het Kamerlid Ina Muller - van Ast (PvdA) dat toen al, in de jaren zeventig, sprak over de noodzaak van ‘meer handen aan het bed’. Het personeelstekort is echter nooit opgelost. Terwijl de bureaucratie alleen maar toenam, net zoals de afstand tussen de leiding en de werkvloer. Dit was en is nog steeds het landelijke beeld.

Het is de schande van deze tijd dat de mensen die dit land hebben opgebouwd nog steeds zo worden verwaarloosd. Het gaat om kwetsbare mensen die zich hoegenaamd niet kunnen verweren. We zijn een rijk land en zouden toch niet in staat zijn deze mensen een menselijke levensavond te bezorgen? Dat gelooft niemand.

Met de menselijke maat, kleinschalig dus, en met toereikende middelen en voldoende personeel, en minder bureaucratie en grootverdieners aan de top komen we al een heel eind.