Werken is dodelijk

En weer was het raak, deze keer op de A12. Een wegwerker komt om omdat een vrachtwagenchauffeur door de afzetting rijdt. Een collega wordt zwaargewond afgevoerd. Tientallen wegwerkers zijn de afgelopen jaren op deze wijze uit het leven gerukt, vrouw en kinderen zonder man en vader achterlatend.

Het Nederlands Centrum voor Beroepsziekten/AMC heeft becijferd dat jaarlijks 3.000 mensen overlijden als gevolg van het werken met chemische stoffen en asbest, veel te hoge werkdruk en ongelukken.

Een belangrijke oorzaak is het gebrek aan regels, controle en handhaving. Het aantal arbeidsinspecteurs is veel te laag, en bij gevolg het aantal onderzoeken ook. Theoretisch lopen bedrijven de kans eens in de dertig jaar bezocht te worden. De uitgedeelde boetes staan in geen verhouding tot de besparing die de baas realiseert door een loopje te nemen met de regels.

In 1950 vielen er onder de weggebruikers jaarlijks ruim 1.000 verkeersdoden. Dat aantal liep daarna snel op naar een maximum van ruim 3.000 doden in 1972. Afgelopen jaar vonden 570 mensen hun einde op de weg. In veertig jaar is er dus een spectaculaire daling gerealiseerd. Deze daling is tot stand gebracht door het verbeteren van de verkeersregels en de infrastructuur, en de weggebruiker te controleren en te beboeten wanneer de regels worden overtreden.

Als ik langs zo’n wegafzetting rijd, vraag ik me vaak af hoe die wegwerkers omgaan met hun angsten. Want angsten moeten er zijn, één verkeerde beweging kan immers al fataal zijn.

De overheid vraagt u, wanneer u pech heeft met uw auto, op hulp te wachten achter de vangrail. Heel verstandig. Maar de wegwerker staat nooit achter de vangrail. Hij doet zijn werk achter een rij pionnetjes, en niet even maar altijd.

Er moet meer aandacht komen voor het leven en welzijn van arbeiders. Te beginnen bij de wegwerker: Wegwerken is weg afsluiten.